De man met de buil 16

Voor de voeten van moeder sportschoen ligt iets te blinken. Een revolver. Linda's revolver. Linda zelf komt met haar broek half over haar kont het hokje uit getrippeld. Dat komt ervan als je broek te strak is: dan floept er van alles uit. Na de revolver, die blijkbaar een ongelukkige uitschuiver maakte en zo buiten het hokje belandde, floept ook een fluoroze string bijna de vrije wereld in wanneer ze zich voorzichtig bukt op de revolver op te rapen.

Nog voor ze volledig rechtstaat, begint ze mijn richting uit te lopen, haar blik op de grond gericht. De schok waarmee ik haar onderdanige, kruiperige lichaamstaal herken, hypnotiseert me bijna. Het lijkt wel of ik naar mezelf kijk. Op exact die manier heb ik me drieëndertig jaar lang door het leven bewogen. In mijn geval trok niet een roze string de aandacht, maar een roze buil. Dat is bijna hetzelfde. Alleen is die buil op zijn minst honderd keer minder sexy.

Omdat ik geen tijd heb voor zelfmedelijden, raap ik mezelf bij mekaar en loop samen met Linda zo onopvallend mogelijk naar de auto. Als Benny nog steeds even gehaast is, geraken we hier zonder probleem weg. Dat is echter buiten moeder gerekend. Met een witte, plastic vuilbak als een schild voor zich uit stormt ze naar buiten.
"Ils ont un pistolet!"
Ik wist dat we in Wallonië waren, maar ben even in de war. Ik kan het Linda dan ook niet kwalijk nemen dat ze verbaasd naar haar handen kijkt. Pas wanneer de vrouw er, wild met de vuilbak zwaaiend, "Ils vont nous tuer!" aan toevoegt, begrijp ik hoe laat het is.

De man met de buil 15

Onder luid gezucht rijdt Benny de eerstvolgende picknickplaats op. Hij parkeert zich tussen een grijze Honda waarvan alle deuren open staan en een donkere monovolume. De eigenaars zitten te eten aan een betonnen tafel. Hun kleurige koelboxen en luid gelach staan in schril contrast met de ijzige stemming in onze wagen. Alsof Benny mijn gedachten gehoord heeft, snauwt hij Linda toe of ze nou nog gaat zeiken of niet.

Wat verderop biedt een gammel barakje beschutting aan zij die hun plas echt niet kunnen ophouden tot aan het volgende tankstation. Linda snelt er met een opgetrokken neus naartoe. Ik volg al slenterend. Even mijn nek strekken. Omdat Benny elke stap met argusogen volgt, volg ik Linda niet naar binnen. Voor de show draai ik mijn hoofd wat van links naar rechts. Zo kan Benny zien waarom ik ben uitgestapt. Want het is best raar dat ik Linda sta op te wachten aan de ingang van de wc, moet ook ik toegeven.

In het hokje naast dat waar Linda's maffe schoenen voor de pot staan, zie ik twee roze sportschoentjes maatje 32 rondjes draaien. Voor de deur vraagt de moeder of ze moet helpen. Aan het gewiebel van haar hakken te zien, kan Linda ook best wat hulp gebruiken. Ik onderdruk een lach en probeer me vooral niet voor te stellen hoe ze de aansluitende broek over haar volumineuze kont probeert te trekken. Net wanneer ik me half wil omdraaien zodat niemand ziet dat ik sta te grijnzen, trekt een gil mijn aandacht.